3. Greetings for your wife

  Kochałam swoje miasto nocą, pięknie oświetlone zapierało dech w piersiach. Często wieczorami, jeżeli nie sama, to wyciągałam babcię. Teraz wiem, że takie spacery będę odbywać w samotności.

Najpiękniejszy był widok z mostu Ponte Estaiada Octavio Frias de Oliveira nad rzeką Tiete. Pojedyncze latarnie na brzegach wyglądały jak płomyki świec, które nadawały temu miejscu cudownej atmosfery. Moją propozycję przyjęli wszyscy piłkarze, trener oraz dziewczyna ze sztabu medycznego. Postanowiłam podzielić się tym widokiem i miejscem z moimi ‘podopiecznymi’. Po chwili, obok mnie pojawiło się kilku piłkarzy.

   - Piękny wieczór. – odezwał się obrońca.

   - Ale nie piękniejszy od naszej pani Mari. – uśmiechnął się blondyn, napastnik. – Zamiast wyciągać całą drużynę, mogłem wybrać się sam z panią.

   - Pan, panie Torres może co najwyżej pozdrowić żonę i dzieci. – spojrzałam na niego z ukosa z lekkim uśmiechem. Wtedy wokół rozbrzmiało jedno wielkie echo buczenia typu ‘uuuuuuuu’.

   - Biedny Ferdziu. Jaka szkoda. – śmiał się Ramos. – Nando, pani woli wolnych. – mrugnął do mnie.

   - Przestańcie mówić mi na pani! Jest Maria, lub po prostu Ria. – spojrzałam kolejno na każdego.

   - No więc, oczywiście ty też do nas mówisz po imieniu, no prócz naszego kochanego pana trenera. – wyszczerzył się obrońca reprezentacji oraz Los Blancos, pojawiając się tuż obok mnie. – Tak będzie lepiej się ze sobą porozumiewać. – ponownie na mnie spojrzał, nadal uśmiechnięty. Jego uśmiech był inny, czarujący i magiczny, ale… Nie Ria! Nie będziesz mi tu wzdychać i czerwienić się do jakiegoś piłkarzyka!

Przystanęłam przy barierce mostu, na centralnym środku i już po raz enty spojrzałam w dal, na wijącą się rzekę i księżyc odbijający się w jej tafli. Wtedy usłyszałam jęk. Obejrzałam się i zauważyłam jak Arbeloa z Pique pomagają podnieść się Leili.

   - Wszystko w porządku? – zapytał selekcjoner.

   - Tak… Jauć! – pisnęła, gdy chciała stanąć na lewą stopę.

   - Może wrócisz do hotelu? – zaproponował Torres, a brunetka skinęła głową ze skwaszoną miną.

   - Chodź, odprowadzę cię. – Alvaro objął ja ramieniem i spojrzał opiekuńczo na dziewczynę.

   - Traficie? – zapytałam.

   - Damy radę. – odparł piłkarz i ruszył jako podpora dla ich lekarki.

Wróciłam do barierki. Chyba wszystkim spasował ten widok. Stali tak samo jak ja i wpatrywali się w widok lub po prostu ze sobą rozmawiali.

   - Gdy cię tylko zobaczyłem, stwierdziłem, że masz coś w sobie hiszpańskiego. – obok mnie oparł się Ramos.

   - Tak, a dlaczego tak stwierdzasz? – uśmiechnęłam się.

   - Nie wyglądasz jak czysto krwista Brazylijka. – poruszył brwiami.

   - Może dlatego, że moja mama jest Hiszpanką? – zaśmiałam się.

   - O! No widzisz?! Sergio Ramos ma zawsze rację. – przychwalał sobie, przez co wybuchłam śmiechem. Po tej chwili spędzonej z nim, stwierdzam, że inaczej się nie da. Przy nim można się tylko uśmiechać i głośno śmiać. – Wiesz, że masz bardzo ładne oczy? – podparł twarz na dłoni zaczął wpatrywać się w moje tęczówki. – Mają śliczny kolor. Lekko niebieskie i lekko szare. – dodał, po czym spuściłam wzrok. Nie, no! Tak nie powinno być! Zaraz naprawdę się zaczerwienię. Przecież jestem po prostu kobietą, a takie coś sprawia, że kobiety się czerwienią lub peszą.

  Zamieniłam ostatnie zdania z konsjerżem hotelu. Już miałam wychodzić, gdy to usłyszałam, że ktoś woła za mną. Obejrzałam się. Był to oczywiście Sergio.

   - Wychodziłaś już? – zapytał, a ja skinęłam głową. – To dobrze, że cię złapałem. – wyszczerzył się. Nie wiedziałam o co mu mogło chodzić. – Ktoś wspaniale rozplanował nasze rozkłady pokoi, że trener i sztab są w innym skrzydle hotelu, a my…

   - To ja. – przerwałam mu.

   - Tak?! Jesteś genialna. Tak więc jedni opanowali pokój Casillasa i grają w pocha, a reszta ma zamiar wpaść do mnie i urządzić sobie małą imprezkę. Co ty na to, żeby do nas dołączyć?

   - Imprezkę? Wiecie kto za was będzie świecić oczami, gdybyście coś nabroili? – spojrzałam na niego surowo. – Ja, jako osoba, która się wami zajmuje w Brazylii.

   - Nic nie zrobimy, na sto procent. – uśmiechnął się. – To jak?

   - Dziękuję, ale już będę zmykać do siebie. – odpowiedziałam grzecznie.

- Ria, chodź. – nie dawał za wygraną. – Lepiej poznasz mistrzów. – poruszył zabawnie brwiami, na co zachichotałam. – Zapraszam. – zrobił minę, małego, zbitego psiaka.

   - Ale tylko na chwilę! – powiedziałam pewnie, na co on przystał. Wykonał gest ruchem ręki, pokazując mi drogę do windy.

Na piętrze, poprowadził mnie do pokoju 115 (się mu taki akurat trafił). Gdy otworzył drzwi, w środku zauważyłam już kilku piłkarzy, rozmawiających, a w tle leciała jakaś rytmiczna, hiszpańska piosenka. Panowie od razu wzięli czysty pucharek i nalali mi do niego wina.

   - Dzięki, ale jutro rano muszę wstać do pracy, a jeżeli się nie mylę, to wy na trening. – odpowiedziałam, gdy starszy brat Alcantara podawał mi trunek.

   - Hiszpańskie, dobre wino. Spróbuj. – uśmiechnął się młody zawodnik.

   - Mówi prawdę. Jedno z najlepszych. – dorzucił Ramos. Po chwili namysłu, wzięłam od nich pucharek. Z resztą, przecież po jednym kieliszku mi nic nie będzie.

   - No dobra. – odparłam.

   - Widzicie, jaki jestem przekonywujący. – wyszczerzył się Thiago.

   - Jakbym słyszała twojego brata. – zaśmiałam się. – Też się tak chwali.

   - Znasz Rafe? – zdziwił się.

   - Znam nie tylko Rafaela, ale i Daniego, Neymara, Marcelo, Kakę czy Adriano. Brazylijska reprezentacja często gra mecze w Sao Paulo, a ja, dzięki mojej posadzie, takimi rzeczami się zajmuję. – uśmiechnęłam się.

   - O nie! Tak nie będzie! Takie ładne dziewczyny tu mają, a nic skubani nie powiedzą! – oburzył się Fabregas, siedzący w kącie pokoju.

   - Dla siebie trzymają. – dorzucił od siebie Fernando. – O właśnie! Dzwoniłem do Olalli. Pozdrowiłem ją i dzieci od ciebie. – wyszczerzył się.

Okey, już wiem, że z tymi panami się nudzić nie będę. Stwierdzam to po tych kilku godzinach, spędzonych z nimi.

  Są naprawdę przegenialni. Można się z nimi pośmiać i porozmawiać. Po jakiejś godzinie, w końcu zebrałam się by wrócić do siebie. Nie chcieli mnie puścić, ale upierałam się przy swoim. W końcu rano muszę wstawić się w biurze, a później w południe wracam do Hiszpanów, gdy będą już po treningu.

  Wypiłam wino, więc nie mogłam wracać swoim samochodem. Wzięłam taksówkę i wróciłam do mieszkania. Jak zawsze, przy wejściu powitał mnie mój czworonożny przyjaciel. Dolałam mu wody do jego miski i sama poszłam pod prysznic. 

______________________________

W tym rozdziale musiałam pokazać jaką sympatią darzę braci Alcantara ^^ Jeszcze się pojawią ;p

Rozdział Wam pozostawiam do ocenienia :)